Kanryo Higaonna (zwany też Higashionna) urodził się w 1853 roku na Okinawie w pobliżu Naha.
Był potomkiem sławnej, aczkolwiek zubożałej rodziny. Jego ojciec był handlowcem i mały Kanryo, jako chłopiec często mu pomagał. Był niski jak na swój wiek, ale szybki i zwinny, a przy tym bystry i już jako dziecko wykazywał ogromne zainteresowanie sztukami walki.
W wieku 14 lat zaczął ćwiczyć chińskie kempo. Marzył o podróży do Chin aby móc tam się uczyć i ostatecznie osiągnął swój cel. Udało mu się namówić kupców aby zabrali go ze sobą. Przypadek zadecydował, że spotkał na swojej drodze Ryu Ryuko – wielkiego mistrza Shaolin Kempo. Niestety nie wolno mu było od razu zacząć treningów. Najpierw musiał spełnić starodawny zwyczaj osobistej służby dla swojego mistrza co oznaczało doglądanie ogrodu, sprzątanie i wykonywanie prac domowych. Kiedy tradycji stało się zadość został jego uczniem. W ciągu dnia pomagał mu w pracy (Ryu Ryuko był rzemieślnikiem, wytwarzał przedmioty z drzewa bambusowego), a wieczorami pobierał nauki ucząc się stylu Białego Żurawia. Treningi, jak to bywało w tamtych czasach, były bardzo ciężkie. Większą część treningów młody Kanryo uczył się kata Sanchin i rozwijał swoją ogólną sprawność. Kosztowało go to bardzo wiele, ale wkrótce zyskał miano najbardziej utalentowanego ucznia Ryu Ryuko. Z tego okresu pochodzi ćwiczone do dziś kata: Sanchin, Saifa, Seiyunchin, Shisochin, Sanseru, Sepai, Kururunfa, Sesan i Sunparinpei. Higaonna w Chinach przebywał kilkanaście lat. Nazwano go “Aschi no Higaonna” z powodu bardzo silnych nóg. Sanchin kata oraz ćwiczenia Hojo Undo stanowiły fundament treningu.
Po kilkunastu latach spędzonych w Chinach, w 1881, roku Higaonna powrócił na Okinawę do miasta Naha gdzie zaczął nauczać karate. Jego pierwszymi uczniami, ze względu na dług wdzięczności, byli synowie kupców którzy niegdyś zabrali go do Chin. Sława niezwykłego nauczyciela szybko obiegła całą wyspę, jednak Higaonna bardzo starannie dobierał sobie wychowanków. Ulepszał metody nauczania, utrzymał jednak surowe i ciężkie praktyki swego mistrza. Jedną z metod było ćwiczenie przez klika lat jednego kata ? Sanchin. Dlatego tylko najbardziej wytrwali mogli poszczycić się mianem jego uczniów.
Głównymi jego uczniami byli: Taizo Tabara, Reishu Sakima, Chogi Yoshimura, Soke Ura, Juhatsu Kyoda, Seibun Nakamoto, Seko Higa, Kenwa Mabuni i Chojun Miyagi.
Jednym z najwytrwalszych był Chojun Miyagi, póżniejszy założyciel Goju Ryu.
To on stal sie spadkobiercą – tylko jemu przekazał całość swej wiedzy, ucząc go aż do swej śmierci
Miyagi tak wypowiadał się o swoim mistrzu: Mój sensei posiadł niezwykłą siłę. Surowość treningów jakim poddał się w Chinach przechodzi moje wyobrażenie. Jego siła i moc była doprawdy nadludzka, jego ręce i nogi poruszały się szybciej niż światło.
Jest wiele opowieści o zdolnościach i życiu mistrza. Był skromnym, cichym człowiekiem, miał jedynie pięć stóp i jeden cal wzrostu (ok. 1,6m) ale był bardzo silnie zbudowany. Nazywano go Kensei (Przerażające Pięści). Jednakże prowadził proste życie, które w całości poświęcił nauce i praktykowaniu sztuk walki. Mawiał: … ci, którzy uczą się wielkiej sztuki karate, powinni pomagać innym i powstrzymywać się od walki, nigdy nie szukać kłopotów.
Zmarł w grudniu 1915 roku.
Kanryo Higaonna jest uważany, obok Yasutsune Itosu za największego karatekę na Okinawie. Jego imię jest synonimem okinawskich sztuk walki, a jego duch nadal żyje wśród karateków na całym świecie.
C hojun Miyagi, twórca karate Goju Ryu urodził się 25-go kwietnia 1888 roku na Okinawie. Pochodził z bogatej arystokratycznej rodziny. Treningi karate zaczął w wieku 11 lat pod kierunkiem wielkiego mistrza Seisho Aragaki. Kiedy skończył 14 lat spotkał na swej drodze innego wielkiego, okinawskiego mistrza Kanryo Higaonnę, który poprzednio również szkolił się u Aragakiego i po okresie próbnym został zaakceptowany jako jego uczeń. Treningi były bardzo ciężkie, polegały przede wszystkim na ćwiczeniach siłowych i długodystansowych biegach. Sensei Higaonna był tak wymagający, że jego uczeń mdlał wykonując kata. Młody Chojun trenował w ten sposób przez 13 lat aż do śmierci swego nauczyciela, wyrastając na wielkiego karatekę.
Jako następca i spadkobierca nutru Naha-te Chojun Miyagi stawiał sobie wysokie wymagania aby dorównać niezwykłym umiejętnościom swojego mistrza. W 1915 roku wyjechał do Chin, do miasta Fuzhou, gdzie Higaonna uczył się sztuk walki, by tam dalej zgłębiać tajniki karate. Po powrocie do Naha na Okinawie tam sam zaczął nauczać karate, stosując te same ciężkie i wymagające metody, które stosowane wobec niego. Przykładał bardzo wielką uwagę do podstaw. A cały wolny czas poświęcał doskonaleniu swoich umiejętności.
Dając pokazy dla dygnitarzy państwowych zaczął kształtować swoją wizję okinawskiego karate i w związku z tym założył w 1926 roku Klub Badań Karate i razem z innymi wielkimi mistrzami takimi jak Chomo Hanashiro (nurt Shuri-Te), Kenwa Mabuni (Shito-Ryu) i Motobu Choko spędzili 3 lata studiując korzenie, kata i filozofię sztuk walki. Do klubu wstąpili później inni znani karatecy, którzy dziś są twórcami różnych pod-stylów i szkół karate.
Chojun Miyagi bardzo ciężko pracował aby rozpropagować karate w całej Japonii i aby Naha-te zasłużyło na miano stylu na równi z powszechnie szanowanymi sztukami walki jak Judo czy Kendo. Żeby to osiągnąć regularnie podróżował do Japonii gdzie został poproszony o prowadzenie zajęć na Uniwersytecie w Kyoto (tu w nim ważyły się losy prawie wszystkich styli kataye) i na Uniwersytecie Ritsumei Kan. Pewnego razu jeden z uczniów Miyagi, podczas pokazów w Japonii został zapytany do jakiej szkoły karate należy. Nie znalazł dobrej odpowiedzi na to pytanie, ponieważ Naha-te nie było nazwą stylu. Po powrocie wspólnie zdecydowali, że ważne jest aby nazwać prezentowany przez nich styl po to, aby móc skuteczniej go promować i propagować. Sensei wybrał nazwę Goju-Ryu : “go” znaczy mocny, silny a “ju” delikatny. W 1933 roku oficjalnie zrejestrował Goju-Ryu w Butokukai, centrum japońskich sztuk walki.
Okres drugiej wojny światowej odbił się bardzo niekorzystnie na rozwoju Goju-Ryu i na życiu Chojuna Miyagi. Zginęło bardzo wielu ludzi wśród nich syn i dwie córki senseia a także jego najlepszy uczeń Jinan Shinzato. Sam mistrz został zmuszony zrezygnować z większości swoich treningów. Po wojnie, w 1946 roku został dyrektorem Cywilnego Stowarzyszenia Wychowania Fizycznego na Okinawie. Wznowił treningi ucząc w Akademii Policyjnej i otwierając własne dojo na powietrzu nazwane „ogrodowym”.
Chojun Miyagi poświęcił swoje życie dla karate. Jego dziełem było przekształcenie systemu Naha-te w systematyczną dyscyplinę która w ogólnym zarysie mogła być nauczana w całym społeczeństwie.
Zmarł 8-go listopada 1953 roku w wieku 65 lat.
N igdy wcześniej żaden człowiek nie miał takiego głębokiego wpływu na rozwój i propagowanie karate-do. Mistrz Gogen Yamaguchi (10 Dan), człowiek o intensywnym poświęceniu i determinacji, został naprawdę nazywany legendą karate. Mistrz Yoga i kapłan z Sinto, człowiek, który naprawdę zjednoczył zarówno aspekty go i ju. Gogen Yamaguchi urodził się 20 stycznia 1909 roku w mieście Kagoshima na południowym Kyushu. Już jako młodzieniec wykazał duże zainteresowanie sztuką walki. W pierwszych dniach szkolnych trenował kendo. W tym też czasie rozpoczął szkolenia karate pod okiem Maruty, stolarza z Okinawy. Maruta, który był praktykującym fachowcem Goju, zwrócił uwagę na poważne podejście Yamaguchiego i jego chęć ciężkiej nauki. Maruta uczył Yamaguchiego wszystkiego, co wiedział o systemie Goju.
W czasie studiów jako student prawa, Yamaguchi założył swój pierwszy klub karate na Uniwersytecie Ritsumeikan w Kioto. Wkrótce dojo stało się znane w mieście ze swojego ciężkiego treningu i zaciętego ćwiczenia oddechowego. W tamtych czasach mężczyźni ćwiczyli z karate tylko kata (formalne ruchy) i yakusoku kumite (wstępnie sparring) i nie potrafili mierzyć się ze sobą, ponieważ nie trzymali się swoich technik. W tym czasie Yamaguchi stworzył pierwsze etapy w kierunku tego, co znane jest jako jiyu kumite (walka wolna) i ustalone zasady, aby określić zwycięzcę meczu. Niektóre z zasad są nadal używane w dzisiejszym świecie sportu lub karate.
W 1931 roku, w wieku 22 lat, Gogen Yamaguchi został wprowadzony do założyciela stylu Goju – Mistrza Chojun Miyagi. To spotkanie okazało się mieć głęboki wpływ na perspektywy Yamaguchiego w karate. Wcześniej rozważał jedynie trudny aspekt Goju, ale po spotkaniu z Mistrzem Miyagi postanowił trenować duchowo i fizycznie. Mistrz Miyagi doceniał później Yamaguchiego, który dobrze opanował twardy aspektem Goju i nadał mu pseudonim Gogen, co oznaczało ” Szorstki “. Na koniec mianował Gogen Yamaguchi swoim następcą szkoły Goju w Japonii.
Istnieją sporne opinie, lecz niektórzy historycy utrzymują, że właśnie około 1935 lub 1936 roku Yamaguchi wynalazł formę wolnej walki karate, nazywaną jiyu-kumite (wolna walka). Ta metoda uformowała zasady dla walk turniejowych.
W ciągu następnych lat Gogen Yamaguchi często bywał na Górze Kurama, gdzie poddawał się ćwiczeniom ascetycznym i ciężko trenował Sanchin oraz uprawiał medytację i post. W 1939 roku Yamaguchi został wysłany do Mandżurii, jako oficer wywiadu, tam schwytany przez Rosjan i uwięziony w więzieniu w Mongolii do 1947 roku. Po raz kolejny jego siła i umiejętności zostały poważnie poddane testowi. Przez te wszystkie lata nadal kontynuował treningi i rozwój karate Goju. Kilkakrotnie podczas tego pobytu mógł podziękować swoim umiejętnościom karate i umysłowym treningom, które pozostały przy życiu. Właśnie tam powstała legenda, która głosi, że w czasie próby ucieczki z niewoli rozbił betonowy masyw w ścianie, jednym uderzeniem łokcia.
Po swoim uwolnieniu i powrocie do Japonii, Yamaguchi stał się jednym z najbardziej ekscytujących postaci w historii karate, znanej na całym świecie jako “Kot” ze względu na podobieństwo i szybkość w ruchu, które przypominały to zwierzę oraz ze względu na swoje ulubione stanowisko walki, Neko Ashi Dachi (stan nogi kotów).
Ogromne były wkłady Mistrza Yamaguchi w karate Goju i karate w ogóle. Pod jego kierownictwem powstało Międzynarodowe Stowarzyszenie Karate-Do Goju-Kai. Organizacja zyskała na popularności zarówno w Japonii, jak i na całym świecie. Dzisiaj jest około 40 krajów nauczających karate Goju Kai. Mistrz Yamaguchi udało się zjednoczyć wiele szkół karate w Japonii w jedno zjednoczenie, które doprowadziło do utworzenia w 1964 roku Federacji Wszystkich Organizacji Karate-do (FAJKO). Kokusai Budo Renmei (Międzynarodowa Federacja Sztuk Walki) w Japonii, prezesem jest książę Higashikuni z japońskiej rodziny cesarskiej, mianowany mistrzem Yamaguchi, jako Shihan (magister) działu karate w organizacji. Dodał do systemu Goju Taikyoku Kata, – metody szkolenia dla początkujących studentów przygotowują ich do bardziej zaawansowanych kata.
W połączeniu swoich osobistych praktyk z jogi i Shinto z treningiem karate, założył w późniejszych latach Goju-Shinto. Powiedział, że zarówno ciało, jak i umysł są ze sobą powiązane, a przez prawidłowe oddychanie i koncentrację będziemy mogli zrozumieć istotę sztuk walki. Dlatego szkoła Goju wykorzystuje unikalne ćwiczenia oddechowe o nazwie ibuki, koncentrując całą siłę mięśni w jednym punkcie, łącząc umysł i ciało w spójną całość. Zyskał sobie prawie mityczny status poprzez wykonywanie różnych zadziwiających wyczynów, np. medytowanie pod lodowatym wodospadem w środku zimy.
Za swoje zasługi w sztukach walki, mistrz Yamaguchi został przed śmiercią udekorowany przez cesarza medalem Ranju-hosho (Błękitna Wstęga) i Piątym Orderem Zasługi. Z powodu swoich fizycznych wyczynów, podobnie jak Masutatsu Oyama, stał się już za życia legendą karate, a jego nazwisko widnieje jako jedno z największych, wśród mistrzów karate XX wieku. Mistrz zmarł w 1989 roku w wieku 80 lat.